Aan het eind van mijn stage vroegen mijn collega’s of ik wilde blijven voor invalwerk. Na mijn diplomering kwam al snel de vraag of ik vast in dienst wilde. Ik begon als beginnend begeleider, en alles was nieuw. Er was veel te leren en ik kwam direct in aanraking met complexe situaties en cliënten met intensieve zorgvragen. Spannend, maar ook leerzaam. Wat ik meteen fijn vond, was dat je je stem altijd mag laten horen. Als je ergens iets van vindt, een idee hebt, of je ergens mee wilt bemoeien: dat mag hier gewoon. Die ruimte maakt dat je je echt onderdeel voelt van het geheel. In juni 2023 werd dat gevoel sterker dan ooit. Midden in de nacht werd ik wakker gebeld: er was brand op onze woonlocatie. Of ik kon komen helpen. De locatie en de mensen daar voelden als ‘van mij’. Ik heb me razendsnel aangekleed en ben, letterlijk als de brandweer, die kant op gereden. Van 02:00 tot 14:00 was ik aanwezig om cliënten op te vangen, te begeleiden en mee te helpen in de chaos. Daarna ging ik kort naar huis om wat te slapen. Toen ik hoorde dat er nog van alles speelde, belde ik één van de oprichters: “Vind je het goed dat ik nog even terugga? Er moet nog van alles worden geregeld.” Hij lachte en zei: “Pak jij maar even je rust. De belangrijkste dingen zijn geregeld, je collega’s nemen het nu over. Kom morgen maar weer.” Achteraf was dat goed, maar ik voelde zo’n sterke betrokkenheid dat ik het liefst was doorgegaan. Wat ik waardeer bij Onder de Bomen is dat je mag werken buiten de vaste kaders. Niet alleen het standaard begeleiden, maar echt doen wat nodig is: er is vertrouwen. Niemand kijkt voortdurend over je schouder mee. Je voelt de ruimte om te handelen vanuit je eigen inzicht. Ik probeer altijd het beste eruit te halen. Ik neem geen genoegen met een zesje.

Vijf jaar geleden fietste ik regelmatig langs het kantoor van Onder de Bomen. De locatie trok me aan, de naam bleef hangen. Nieuwsgierig geworden, bekeek ik de website en raakte ik enthousiast over de mensen en doelgroepen waarmee werd gewerkt. Op een dag besloot ik iets ongebruikelijks te doen. Ik printte mijn cv uit, stapte op de fiets, en belde aan. Ik legde uit wat ik kwam doen en heb toen met één van de oprichters een gesprek gevoerd. Ik was oprecht verrast dat er direct tijd voor mij werd genomen. Over mijn interesses, mijn vragen en wat mogelijk zou zijn. Niet vanuit een vacature, maar vanuit wie ik ben. Een tweede gesprek volgde, dit keer om te ontdekken welk team het beste bij me zou passen. Ik voelde dat ik richting nodig had – en ik kreeg die ook. Er werden gerichte vragen gesteld, zonder me in een hokje te duwen. Mijn brede interesse bleek te passen bij de beschermde woonvorm in Megen: een diverse doelgroep en een fijn team. Precies wat ik nodig had. Vanaf het begin voelde ik me welkom. Dat is voor medewerkers belangrijk, maar ook voor cliënten. Ik vond het echt mooi om te zien dat Onder de Bomen openstond voor mijn manier van solliciteren en dat dit juist werd gewaardeerd. Wat ik toen nog niet wist: mijn spontane manier van solliciteren is inmiddels normaal geworden bij Onder de Bomen. Gewoon kennismaken, kijken of het past. Ik was – zonder het te weten – een early adapter.