Selecteer welke cookies je accepteert

Ik ben leerling bij Onder de Bomen. Dat betekent dat ik de opleiding Social Work volg en tegelijk werk op de beschermd wonen locatie in Megen.

Toen ik ruim twee jaar geleden begon, was alles nieuw. Chaotisch bijna. Namen, taken, systemen — het duizelde me soms. Maar er was één boodschap die meteen helder klonk: “Focus je maar op de bewoners. Maak tijd, maak contact. De rest komt later wel.”

Dat bleek precies te zijn wat ik nodig had. Want juist in die ruimte — om echt aanwezig te zijn, om samen te wandelen, een tv-programma te kijken, te koken of gewoon te zijn — ontdekte ik waar het in dit werk écht om draait: de oprechte ontmoeting, van mens tot mens.

In het begin probeerde ik me nog te meten aan collega’s. Ik keek hoe zij het deden, hoe ze spraken, en voelde me soms tekortschieten. Tot mijn werkbegeleider tegen me zei: “Sjouke, jij bent die collega niet. Kijk eens naar jouw eigen kracht.”

En dat veranderde alles.

Ik ontdekte dat mijn kracht ligt in luisteren. In afstemmen. In contact maken zonder iets te forceren. En ik leerde dat ik het niet alleen hoef te doen. Hier krijg ik de ruimte om te zoeken, te proberen, te groeien — op mijn manier.

Dat is precies wat Onder de Bomen voor mij zo uniek maakt: Een cultuur van vertrouwen. Van mogen zijn wie je bent. Waar je je mag uitspreken — ook als je twijfelt, ook als iets spannend voelt. Waar ontwikkeling niet betekent dat je op iemand anders moet gaan lijken, maar dat je steeds meer jezelf mag worden.

Natuurlijk zijn er dagen waarop ik iets vergeet of iets niet helemaal loopt zoals ik zou willen. Maar dan denk ik: ik had wél echt contact met iemand. Iemand voelde zich gezien. Geraakt. En dat is precies waarom ik dit werk doe. Ik ben geen hulpverlener met een afvinklijst. Ik ben een mens onder de mensen.