Vijf jaar geleden fietste ik regelmatig langs het kantoor van Onder de Bomen. De locatie trok me aan, de naam bleef hangen. Nieuwsgierig geworden, bekeek ik de website en raakte ik enthousiast over de mensen en doelgroepen waarmee werd gewerkt.

Op een dag besloot ik iets ongebruikelijks te doen. Ik printte mijn cv uit, stapte op de fiets, en belde aan.

Ik legde uit wat ik kwam doen en heb toen met één van de oprichters een gesprek gevoerd. Ik was oprecht verrast dat er direct tijd voor mij werd genomen. Over mijn interesses, mijn vragen en wat mogelijk zou zijn. Niet vanuit een vacature, maar vanuit wie ik ben.

Een tweede gesprek volgde, dit keer om te ontdekken welk team het beste bij me zou passen. Ik voelde dat ik richting nodig had – en ik kreeg die ook. Er werden gerichte vragen gesteld, zonder me in een hokje te duwen. Mijn brede interesse bleek te passen bij de beschermde woonvorm in Megen: een diverse doelgroep en een fijn team. Precies wat ik nodig had.

Vanaf het begin voelde ik me welkom. Dat is voor medewerkers belangrijk, maar ook voor cliënten. Ik vond het echt mooi om te zien dat Onder de Bomen openstond voor mijn manier van solliciteren en dat dit juist werd gewaardeerd.

Wat ik toen nog niet wist: mijn spontane manier van solliciteren is inmiddels normaal geworden bij Onder de Bomen. Gewoon kennismaken, kijken of het past. Ik was – zonder het te weten – een early adapter.