Selecteer welke cookies je accepteert

Laatst begeleidde ik twee deelnemers die sterk van elkaar verschillen. Ze hadden regelmatig mot en irirtaties en dat uitte zich soms ook echt in ruzie. Toch merkte ik dat er, ondanks alles, een band groeide. Eén van hen lag op een gegeven moment in het ziekenhuis. De ander, die net op vakantie ging, zei tegen mij: “Als er iets verandert in zijn situatie, wil ik dat je me op de hoogte houdt.”

Toen hij terugkwam, zei hij: “Ik kan vaak op hem mopperen, maar nu ik zijn situatie beter begrijp, kan ik er beter mee omgaan.”
Door elkaar dagelijks te zien, ontstaan er vanzelf verbindingen, ook als het in het begin schuurt. Mensen leren elkaar hier écht kennen — voorbij het eerste oordeel.

Een andere deelnemer komt in de omgang soms wat lomp over. In het begin schrikken mensen daarvan. Maar als je de tijd neemt om hem te leren kennen, zie je wie hij echt is. Dan komt er ruimte voor begrip en samenwerking. Dat geldt eigenlijk voor iedereen. De eerste indruk zegt lang niet alles.

Als begeleider heb ik altijd mijn antennes uitstaan. Ik voel constant de sfeer aan, zoom in op kleine signalen. Als ik merk dat er iets dreigt scheef te lopen, probeer ik op tijd bij te sturen. Vaak is een kleine interventie al genoeg. Want communiceren is voor veel mensen lastig, maar voor onze deelnemers soms extra ingewikkeld. Terwijl ze inhoudelijk vaak op één lijn zitten, gebruiken ze andere woorden, of komt iets anders binnen.

Juist dan is het mijn rol om te helpen vertalen, vertragen en verhelderen. Door ruimte te geven en geduldig te begeleiden, ontstaat er onderling vertrouwen. En daardoor kunnen we, met een klein en divers groepje, elke dag weer, samen veel voor elkaar krijgen. Aan het eind van zo’n dag ga ik met een goed gevoel naar huis — en de deelnemers ook.

Dat is waarom ik dit werk doe: om het sámen te doen. Met al die verschillende mensen, ieder met zijn eigen verhaal, maar toch één doel.